استاد عزیزم جناب دکتر محمود حسن پور

از سال ۱۳۶۷ افتخار شاگردی مردی را داشته ام که همانقدر که ما را در دروس تخصصی عمران معلم بود در زندگی کردن هم الگو بود .

سخت گیر بود و نمره گرفتن از او خصوصا در دروس تخصصی یک کابوس بود معتقد بود که مهندس عمران نمی تواند خطا کند یا تحلیلش صحیح است که نمره باید بگیرد یا غلط است که هیچ نمره ای به آن تعلق نمی گیرد ! خلاصه کنم به راه حل نمره نمی داد و جواب را با دو رقم ممیز می خواست و چه لذتی داشت نمره خوب گرفتن از چنین استاد عزیزی !

لا به لای درس هم مباحث مختلف فلسفی تنوع بخش درس بود و چقدر آن روزها برای ما طبیعی بود که تحلیل سازه با دکارت رابطه داشته باشد و تحلیل یک قاب خمشی را بتوان در لابلای تفکرات هرمان هسه جستجو کرد بعد از فارغ التحصیلی دروه ما دکتر حسن پور که آن زمان ریاست دانشکده را بر عهده داشت ریاست دانشکده عمران را برای ادامه تحصیل رها کرد و برای ادامه تحصیل در مقطع دکترا دانشجوی دانشگاه امیر کبیر شد  

عاشقش بودم هرچند که نمراتم در دروسش خوب نبود. او برایم الگوی یک انسان خستگی ناپذیر بود  . سال ۱۳۸۴ بود که شنیدم کتابی از او منتشر شده کتابی با موضوع فلسفه !! کتابی با عنوان گفتگو های علمی و فلسفی!

کتاب را که خواندم دیدم که موضوعات مطرح شده در کتاب همان است که سر کلاس بارها از زبانش شنیده بودیم و خط به خطش برایم طعم تحلیل سازه می دهد آنقدر در سر کلاسهایش موضوعات فلسفی شنیده ام که قطعا اغراق نیست اگر بگویم که لا اقل ما دانشجویان قدیمی اش طعم چند واحد فلسفه را هم در طی دانشجویی چشیده ایم .

دکتر حسن پور استادی زلال و شفاف با دانشی بالاست که در آموزش دادن انچه می داند از هیچ چیزی دریغ ندارد . 

خوشا به حال دانشجویانش

مهندس علیرضا سعیدی