دو زمین‌لرزه پی‌درپی در ۲۱مرداد ۹۱ در ساعت ۱۶:۵۳ با بزرگای گشتاوری ۴/۶ و ساعت ۱۷:۰۴ با بزرگای گشتاوری ۳/۶ در ۲۵کیلومتری غرب اهر و حدود ۵۰کیلومتری شمال‌شرق تبریز موجب تلفات جانی (۳۰۷ کشته) و خسارت مالی و هراس مردم در پهنه رومرکزی در استان آذربایجان‌شرقی شد. یکی از دلایل تلفات به نسبت محدود این رویداد، وقوع زمین‌لرزه در روشنایی روز بود، به نحوی که بسیاری از مردم (به‌ویژه کشاورزان منطقه) زیر سقف‌ها نبودند و برای انجام کار، خانه‌ها را ترک کرده بودند. حدود ۵۵درصد از تلفات این زلزله نیز یا به کودکان زیر ۱۰سال یا به سالخوردگان بالای ۶۰سال مربوط بود. وقوع پس‌لرزه‌ها و جو شایعات که هر روز خبر (بی‌پایه) از وقوع زلزله‌ای مهم در ساعات بعد در همان روز می‌داد، موجب هراس و وحشت مردم اهر و تبریز و ورزقان برای حدود دوهفته بعد از رخداد زلزله و استقرار آنها در محدوده هوای باز در شهرهای مذکور شد. بیشترین تلفات انسانی از روستاهای باجه‌باج، گوردره و دبنو و شهر ورزقان گزارش شد. در تاریخ ۲۳بهمن۱۳۳۱ در زمان دولت زنده‌یاد دکتر «محمد مصدق» (و حدود شش‌ماه قبل از کودتای ۲۸مرداد ۳۲) زمین‌لرزه ترود در جنوب شاهرود با بزرگای ۴/۶ موجب کشته‌شدن بیش از ۸۰۰نفر از هم‌میهنان ما شد. در همان دهه۳۰شمسی در روز ۱۱تیر ۱۳۳۶، وقوع زمین‌لرزه‌ای با بزرگای ۹/۶، در سنگچال (بندپی مازندران- در جنوب آمل) در منطقه کوهستانی شمال البرز مرکزی حدود هزارو۲۰۰نفر تلفات برجا گذاشت. سه‌سال بعد در تاریخ چهارم‌اردیبهشت ۱۳۳۹ زلزله‌ای با بزرگای ۶ در لارستان فارس بیش از ۴۰۰نفر کشته داشت. در دهم‌شهریور سال۱۳۴۱ زلزله‌ای با بزرگای ۱/۷ در بویین‌زهرا در دشت قزوین موجب بیش از ۱۲هزار کشته شد. از ۱۳۳۱ و زلزله ترود که اولین زلزله‌ای بود که مرحوم استاد «آبدالیان» استاد دانشگاه تهران آن را مورد مطالعه علمی در ایران قرار داد تا سال ۱۳۹۳، سابقه‌ مطالعه علمی زمین‌لرزه‌های ایران، ۶۲ساله شد. نگاهی مجدد به زمین‌لرزه‌های مهم و مخرب دهه گذشته از زلزله اول‌تیر چنگوره، آوج۱۳۸۱ (بزرگای ۳/۶ و ۲۶۱ کشته)، زلزله پنجم‌دی‌ ۱۳۸۲ بم (بزرگای ۵/۶ و حدود ۳۳هزارکشته)، زلزله چهارم‌اسفند ۱۳۸۳ داهوییه زرند (بزرگای ۵/۶ و ۶۵۰نفر کشته) تا زمین‌لرزه‌های دوگانه ورزقان آذربایجان‌شرقی در سال ۱۳۹۱، نشان می‌دهد هرگاه زمین‌لرزه‌ای با بزرگای بیش از ۶ در محدوده‌ای مسکونی رخ داده (و تراکم جمعیت روستایی یا شهری در آن ناحیه قابل‌ملاحظه بوده است)، تلفات بیش از صدنفر نیز رخ داده است. متاسفانه از این نظر طی این شش‌دهه ایمنی مردم در مناطق مختلف لرزه‌خیز ایران، به حد قابل‌قبولی نرسیده و تاسف بیشتر آن است که هرچه در این شش‌دهه جمعیت افزایش یافته است، به دلیل آسیب‌پذیری بالا در مناطق مسکونی، میزان تلفات ما در نواحی مسکونی نیز بیشتر شده و در آینده نیز احتمال تلفات زیاد در هر زلزله با بزرگای بیش از ۶ که در نواحی مسکونی یا نزدیک آن رخ دهد، وجود دارد.