بی دقتی که هزینه ای سنگین برای کشور در بر خواهد داشت

روز گذشته خبری بر روی سایت رسمی سازمان مدیریت بحران قرار گرفت که در آن به جلسه ای جهت برگزاری مانور مشترک بین سازمان مدیریت بحران شهر تهران و سازمان ملل اشاره شده بود

 در این جلسه «گری لوئیس» نماینده دفتر سازمان ملل متحد در ایران  ضمن ارائه پیشنهاد برگزاری مانور مشترک با حضور نیروهای سازمان ملل، هدف این مانور را افزایش همکاری و بررسی توان پاسخ گویی این نیروها در زمان وقوع بحران ذکر نموده و خواستار همکاری بین بخشی از سوی مدیریت بحران تهران و پشتیبانی در خصوص ارائه دستورالعمل، نحوه برگزاری و مکان برگزاری این مانور شد بود

این موضوع برای بنده به عنوان یک عضو جامعه متخصصین مدیریت بحران سئوالاتی را در پی داشت که لازم دانستم به عنوان دبیرکل یک سازمان مردم نهاد ( جمعیت کاهش خطرات زلزله ایران ) از مدیران عالی رتبه کشور جویا شوم

ضمن آنکه تاکید دارم که هیچکس منکر بهره گیری از توانمندی منابع بین المللی نیست اما برای آنکه این تعامل بین المللی بتواند نتیجه مناسبی برای کشورمان در بر داشته باشد لازم است  جهت روشن شدن ابعاد و تبعات چنین تصمیمی به چند سئوال زیر پاسخ روشن داده شود

۱_ مطابق قانون مسئول هماهنگی با مراجع بین المللی کیست؟ تشخیص زمان ورود با چه مرجعی است؟ حضور منابع بین المللی دارای چه پیامدهایی است چه مرجعی باید  این پیامدها را کنترل کند؟ ایا این مراجع در کم و کیف چنین رویداد مهمی هستند ؟

۲_موضوع کمک های بین المللی در حال حاضر اولویت چندم مدیریت بحران تهران می باشد؟

۳_ کمک های بین المللی باید در چارچوب نیازهای ما تعریف شوند و یا اینکه آنها روش آن را تعریف کنند؟ اگر بر اساس خواست ما باید صورت گیرد، آیا ما هنوز این نیازها را تعیین کرده ایم؟

۴_ برای تعریف نیازها آیا ما شناختی از منابع داخلی و نیازهای این صحنه داریم؟ و ایا این منابع قادر به تامین نیازهای ما نبوده اند و چرا ؟

۵_ آیا تا کنون راهبردها، سیاستها و روش های مدیریت در شرایط زلزله تهران مشخص شده است؟ که در چارچوب آن وارد گفتگو و مانور مشترک با سازمان های بیرونی شویم؟

۶_ در صورتی که ابعاد حادثه اینگونه فرض شود که لازم است منابع بین المللی ورودی اثربخش داشته باشند، آیا مسئولیت اداره صحنه با شورای هماهنگی مدیریت بحران تهران خواهد بود؟ که با توجه به ابعاد حادثه و سطح تعریف شدهه برای ورود شورای هماهنگی مدیریت بحران به مدیریت بحران حادثه زلزله تهران، بعید است در نتیجه سازمانی که در چنین صحنه ای مسولیت مستقیم ندارد چرا باید برای یک وظیفه ای که بر عهده ندارد، وارد ایجاد آمادگی شود.

۷_ با توجه به حجم انبوهی از وظایف بر زمین مانده در شهر تهران چرا ما به ناگاه و پس از مانور موفق دورمیزی سیلاب تغییر جهت داده و وارد بحثی می شویم که ارتباطی با وظایف این سازمان ندارد؟

۸_ هدف از رسانه ای کردن این جلسه و بیان ضعف های درونی و برجسته کردن عوامل بیرونی در مدیریت زلزله تهران چه کمکی به تقویت و رشد آن در کشور خواهد داشت؟

۹- مسولین سازمان پیشگیری و مدیریت بحران در حال حاضر و وجود کارهای فراوان بر زمین مانده چه منافعی در برگزاری مانور مشترک با سازمان ملل دیده اند که برای آن جلسه گذاشته و آن را رسانه ای کرده اند

انچه به نظر بنده در این خصوص میرسد ، در شرایط فعلی به صلاح کشور ما نیست که با برگزاری مانورهای مشترک اطلاعات تخصصی خود را در چنین زمینه های خاصی با دیگر کشورهای جهان به اشتراک بگذاریم

مهندس علیرضا سعیدی

دبیرکل جمعیت کاهش خطرات زلزله ایران